مقدمه

  نسبت میان علم و اخلاق نسبت تاریخی است و همواره در تمامی فرهنگ­ها به اشکال مختلف این نسبت بیان شده است. در عصر جدید با توجه به ماهیت و گستردگی همگانی علم و جایگاه آن در تمامی ابعاد حیات اجتماعی بشر، نسبت میان علم و اخلاق از توصیه­ها و تذکرهای اخلاقی و شخصیتی فراتر رفته و علم جدید متناسب با ارزش­ها و الزامات نهادی آن دارای نظام اخلاقی خاص خود شده است. از این رو، تمامی جوامع مدرن از همان بدو گسترش علوم جدید و نهادهای آن، اقدام به تأسیس انجمن­ها و نهادهایی برای شناخت و ترویج و تحکیم نظام اخلاق علمی و دانشگاهی متناسب با فرهنگ­ها و ارزش­های بومی خود کرده­اند. دلیل توجه جدی و گسترده به اخلاق علمی، نه تنها مسئله اخلاقی بودن عالم و کنشگران عرصه علم به منزله یک ارزش والای انسانی و معنوی مربوط می­شود بلکه مهم­تر از آن، ناشی از عوامل متعددی است که آن­ها را ضرورت­های اجتماعی و فرهنگی، ضرورت­های معرفت شناختی و روش شناختی و ضرورت­های نهادی علمی می­نامیم.

  اول، ضرورت­ها و تجربه­ها و مسائل متعدد فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی ناشی از علم و فعالیت علمی که انسان دانشگاهی و جامعه معاصر با آن روبه­رو است.

  دوم، ضرورت معرفت شناختی و روش شناختی لازمه یک تحقیق علمی معتبر و صادق است، در غیر این صورت، هیچ عالم و دانشمند و محققی قادر به تولید یک گزاره علمی از حیث روش شناختی و معرفت شناختی معتبر نخواهد بود.

  سوم، ضرورت­های ناشی از وجود نظام اخلاقی در اجتماعات و نهادهای علمی و دانشگاهی است.

  از این رو، مانند دیگر اجتماعات انسانی نیازمند نظم اخلاق متناسب شئونات انسانی و علمی است.

  از این رو، در کشور ما نیز بنا به ضرورت­های فوق عده­ای از استادان و محققان مصمم به ایجاد انجمن ایرانی اخلاق در علوم و فناوری شدند و این انجمن پس از طی مراحل اداری در تاریخ 19/12/1383 با شماره 68141/32 در اداره ثبت شرکت­ها و ﻣﺅ سسات غیرتجاری به ثبت رسیده است.